Ne kadar da benziyor yalnızlığım, sustuğun anların dayanılmaz burukluğuna.

Biz durmadan hayal kuranlar ve kurduğu her hayalin sonunda mutsuz olanlar ve bir ümit hesabına tekrar üzülmeyi göze alanlar,
Biz sevilmeyi hakettiğini düşünen bu yüzden seven, yani yine kendisini seven,
Biz aşkı oyun sanıp, sek sek oyununun sayılarına sırayla taş atmak misali çizdiğimiz sınırlara sürekli taş atanlar,
Biz inananlar, bu yüzden yaşayanlar,
Biz hep kayıp verdik.

Dağılın! Kukla oynatmıyoruz burda.
Acı çekiyoruz!

Zamanın ti sesiydin,
Boğuk boğuk girdin hayatıma
Çığlıklarla çıktın gittin.

-di'li geçmiş zamanımın, iy(e/i)lik eki.

Korkularımın son suçlarını birbirine tutturuyorum acılarla. Sonra upuzun bir yığıntı oluyor hayatıma. İpi geriyorum tavanın en pis köşesine. Boynuma bağlıyorum, isteksiz. Son bir kez diyorum. Son kez kötülük yapmak için bakıyorum odaya. ''Hey dünya, gerçekten kötüsün'' diye bağırarak son yalanımı da atıyorum çamur gibi... dünyaya. Ayaklarımın altındaki Hayat taburesini deviriyorum. Ellerim son kez boğazıma gidiyor. Son kez çırpınıyorum sanki faydası olur gibi. Son kez iğrenç nefesimi savuruyorum havaya.